Przejdź do głównej zawartości

SYSTEM KLESZCZOWY ZAŁOŻENIA TEORETYCZNE

Cechami systemu kleszczowego kleszczowego są przede wszystkim:
Użycie kleszczowego systemu obrony zestawionego w regularny obwód.
Osłabienie obrony bliskiej a wzmocnienie dalekiej
- Polska
- Austriacka

- Pruska
- Rosyjska
Narys kleszczowy utworzony był z wałów ziemnych, których odcinki o długości 100 d0 400 m usytuowane były względem siebie pod katem  pod kątem prostym lub rozwartym (90-120o), w kształcie linii zygzakowatej. W załamaniach wałów usytuowane były kojce, z których flankowano dno rowów wzdłuż skarpy wałów. Gwieździsty narys umożliwiał prowadzenie krzyżowego ostrzału przedpola ogniem bezpośrednim poziomym z dwóch kierunków.
Składały się one zatem na przemian z zatok (golfo) i narożników (saillant), tak w zamkniętych obwodach obronnych, jak też w krótkich otwartych odcinkach przyczółków mostoych lub improwizowanych okopów
FORTYFKIACJA KLESZCZOWA SZKOŁA NOWOPRUSKA -


Obowiązującą w Prusach w latach 1815-71 doktryną fortyfikacyjną była szkoła nowopruska, odmiana systemu poligonalnego. Powstała on jako reakcja na szkolę staropruską - doktrynę fortyfikacyjną Prus Fryderyka II wielkiego od roku 1742. Doktryna staropruska przekazała nowopruskiej zwłaszcza specyficzny Fryderycjański sposób traktowania twierdz nie jako celu samego w sobie, lecz baz do większych operacji strategicznych, ubezpieczeń przepraw czy składów wojskowych.
Szkoła nowopruska, opierając się na teoretycznych podstawach systemu poligonalnego ,sama była podstawą stosowania w jego ramach określonych form elementów obronnych - od podstawowych, poprzez składające się z nich fronty fortyfikacyjne, do całych dzieł obronnych i wreszcie całych twierdz. Szkoła nowopruska opierała się także na czterech koncepcjach fortyfikacyjnych: francuskiej koncepcji obozu warownego gen. Rogniata, koncepcji Astera, Bresego oraz Prittwitza. Trzy ostatnie były specyficzne dla pruskiej doktryny fortyfikacyjnej, zaś na koncepcji obozów warownych bazowały w pierwszej połowie wieku XIX doktryny Francji, Rosji, Austrii, Belgii i innych państw. Charakterystyczne jest, że szkoła nowopruska oparła się na teoretycznych rozważaniach Francuza Montalemberta, które we Francji nie znalazły uznania. Tradycyjny antagonizm niemiecko francuski powodował, że w Niemczech niechętnie stosowany system bastionowy zwano z przekąsem „francuskim”.

Szkoła nowopruska stosuje charakterystyczne podkowiaste kaponiery osłaniane ziemymi lunetami. Główni teoretycy Aster i Brese.
Etykiety:

Popularne posty z tego bloga

ZAMKI ŚREDNIOWIECZA – SYSTEM WIEŻOWY

Zamki okresu średniowiecza Wbrew pewnym podejrzeniom, nie były wzorowane na budowlach antycznych, dokładniej rzymskim „castellum”. Różnice są widoczne na pierwszy rzut oka; podczas gdy rzymskie „zamki” były prostokątne, przecięte dwoma ulicami i opatrzone w cztery bramy, to średniowieczne budowle były nieregularne, przecięte tylko jedną ulicą i o jednej bramie. Jednakże średniowieczne budownictwo nie było zupełnie odcięte od antycznego, to ostatnie wywarło pewien wpływ na architekturę zamku średniowiecznego, gdyż to właśnie na pismach rzymskich, opisujących fortyfikację, opierali się budowniczowie twierdz. Niewiele wiadomo o budowlach zamkowych z wczesnego średniowiecza. Dopiero od XII wieku dochowało się więcej budowli i dokładniejsze opisy w źródłach historycznych oraz rycerskich poematach francuskich i niemieckich.
Czytaj więcej

System bastionowy-założenia teoretyczne

System bastionowy zaczęto stosować od drugiej połowy XVw. Wprowadzając pięcioboczny w planie taras, system ten rozwiązał teoretycznie niepokonywalny dotąd problem wyeliminowania pola martwego, czyli skutecznej obrony czół elementów flankujących. Dzięki temu zniknął ten problem szczególnie charakterystyczny dla baszt i bastei niezależnie od narysu czworobocznego, kolistego czy nawet sześcio- i więcej bocznego. Doświadczenie idące z wiekiem uświadomiło, że spośród wszystkich figur, na jakich można wykreślić rozplanowanie elementu flankującego, tylko pięciobok spełnia teoretycznie ten warunek.
Czytaj więcej

OSADNICTWO KULTURY ŁUŻYCKIEJ NA TERENIE DZISIEJSZEJ POLSKI

Kultura Łużycka - kultura archeologiczna środkowej i młodszej epoki brązu oraz wczesnej epoki żelaza , występująca głównie na ziemiach polskich oraz przyległych do nich obszarów w innych państwach. Należy do kręgu kultur pól popielnicowych [ , do którego kwalifikuje się między innymi ze względu na formę pochówku ciałopalnego w popielnicach zakopywanych w ziemię. Występowały w niej zarówno osady otwarte, jak i zamknięte, do których zalicza się osadę w Biskupinie . Natomiast wszystkie grupy kultury łużyckiej charakteryzują się z tym samym modelem gospodarki oraz względnie zbliżonym modelem struktur osadniczych.  Termin kultura łużycka został stworzony w drugiej połowie XIX wieku przez niemieckiego patologa , antropologa i prehistoryka Rudolfa Virchowa . Początkowo nazwa ta służyła jedynie do oddania zjawisk występujących na obszarach Łużyc , gdzie na przełomie epoki brązu i wczesnej epoki żelaza, pojawiły się cmentarzyska składające się z grobów popielnicowych. ...
Czytaj więcej