Przejdź do głównej zawartości

Kraków po lokacji



Kraków po lokacji
Przywilej lokacyjny Krakowa został wydany przez Bolesława Wstydliwego z udziałem jego matki Grzymisławy i żony Kingi we wsi Kopernia. Zadecydowano w nim o ustanowieniu gminy miejskiej w Krakowie rządzącej się zasadami prawa magdeburskiego.


Dzięki temu dokumentowi  określającemu  prawa i powinności miasta, lokowana jednostka zyskiwała na dość dużej autonomii od władzy księcia.Ponadto dokument lokacyjny, określał takie zasady jak: ilość i kolejność  dni handlowych, ilość rzemieślników i kupców zorganizowanych w cechach. Zobowiązywał się do budowy  Sukiennic wraz z kramami i Wielką Wagą. Akt lokacyjny, nakazywał powołanie Rady i sądu miejskiego, urzędującego na ratuszu miejskim.  To tylko kilka przykładów, ale jakże ważnych  z podejmowanych działań prawnych. Wszak to one miały decydować o decydując o rozwoju miasta.

Średniowiecznego układ urbanistyczny Krakowa odznacza się prostymi zasadami  i funkcjonalnością. Centrum miasta stanowił prostokątny Rynek, z którego boków wybiegały równolegle trzy ulice: po jednej z naroży i jedna ze środka. Zasada ta dotyczyła każdego z boków, z wyłączeniem pierzei wschodniej, bowiem  w narożach stykały się prostopadle dwie ulice.
Jest podział na kwartały, które z kolei poprzecinano ulicami biegnącymi równolegle do boków Rynku. W ten sposób, utworzone małe przestrzenie przeznaczono na zabudowę mieszkalną i nadano im nazwę kurii. Całość lokowanego miasta  z zasady powinno się otoczyć murami obronnymi, co też się stało. Niemniej jednak, cały system fortyfikacyjny nie powstał natychmiast lecz budowano, rozbudowywano i przebudowywano w latach następnych. System bram i baszt obejmował ich obronę przez przypisany im cech rzemieślników. Dalszy rozkwit miasta może świadczyć tylko o celowości dokonanych działań. 
Lokalizacja: Kraków, Polska

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

ZAMKI ŚREDNIOWIECZA – SYSTEM WIEŻOWY

Zamki okresu średniowiecza Wbrew pewnym podejrzeniom, nie były wzorowane na budowlach antycznych, dokładniej rzymskim „castellum”. Różnice są widoczne na pierwszy rzut oka; podczas gdy rzymskie „zamki” były prostokątne, przecięte dwoma ulicami i opatrzone w cztery bramy, to średniowieczne budowle były nieregularne, przecięte tylko jedną ulicą i o jednej bramie. Jednakże średniowieczne budownictwo nie było zupełnie odcięte od antycznego, to ostatnie wywarło pewien wpływ na architekturę zamku średniowiecznego, gdyż to właśnie na pismach rzymskich, opisujących fortyfikację, opierali się budowniczowie twierdz. Niewiele wiadomo o budowlach zamkowych z wczesnego średniowiecza. Dopiero od XII wieku dochowało się więcej budowli i dokładniejsze opisy w źródłach historycznych oraz rycerskich poematach francuskich i niemieckich.
Czytaj więcej

System bastionowy-założenia teoretyczne

System bastionowy zaczęto stosować od drugiej połowy XVw. Wprowadzając pięcioboczny w planie taras, system ten rozwiązał teoretycznie niepokonywalny dotąd problem wyeliminowania pola martwego, czyli skutecznej obrony czół elementów flankujących. Dzięki temu zniknął ten problem szczególnie charakterystyczny dla baszt i bastei niezależnie od narysu czworobocznego, kolistego czy nawet sześcio- i więcej bocznego. Doświadczenie idące z wiekiem uświadomiło, że spośród wszystkich figur, na jakich można wykreślić rozplanowanie elementu flankującego, tylko pięciobok spełnia teoretycznie ten warunek.
Czytaj więcej

OSADNICTWO KULTURY ŁUŻYCKIEJ NA TERENIE DZISIEJSZEJ POLSKI

Kultura Łużycka - kultura archeologiczna środkowej i młodszej epoki brązu oraz wczesnej epoki żelaza , występująca głównie na ziemiach polskich oraz przyległych do nich obszarów w innych państwach. Należy do kręgu kultur pól popielnicowych [ , do którego kwalifikuje się między innymi ze względu na formę pochówku ciałopalnego w popielnicach zakopywanych w ziemię. Występowały w niej zarówno osady otwarte, jak i zamknięte, do których zalicza się osadę w Biskupinie . Natomiast wszystkie grupy kultury łużyckiej charakteryzują się z tym samym modelem gospodarki oraz względnie zbliżonym modelem struktur osadniczych.  Termin kultura łużycka został stworzony w drugiej połowie XIX wieku przez niemieckiego patologa , antropologa i prehistoryka Rudolfa Virchowa . Początkowo nazwa ta służyła jedynie do oddania zjawisk występujących na obszarach Łużyc , gdzie na przełomie epoki brązu i wczesnej epoki żelaza, pojawiły się cmentarzyska składające się z grobów popielnicowych. ...
Czytaj więcej